Voorheen alle afspraken op een rij: alle afspraken op het werk, sport, huishouden, hobby’s , vrienden afspraken rolden er zo uit zonder agenda, zonder telefoon. Niets was raar of te veel.
“D. weet jij…”Ja, op de …., daar en daar. Een geheugen als een olifant, gesprekken woordelijk teruggeven. Gebeurtenissen filmisch kunnen beschrijven. Soms tot het bizarre af.
Helaas sinds het midden van de covidbesmetting/ herstel krijg ik regelmatig te horen: “O ja? Weet ik niet meer”. “D. dat hebben we gisteren besproken”. “Ben het kwijt!, stom he?”
Alles wat ze doet schrijft ze nu op , alle afspraken staan in een agenda (al is dat er maar 1 per week omdat er gewoon niet meer energie in zit), tot zelfs het nemen van medicijnen, prikken van bloed en het puffen met de inhalator. Voor alles hangen briefjes, geheugensteuntjes.
Doktersbezoeken in Delft leveren rare tafrelen op: huilend in de tram, maar wel de verkeerde kant op; verdwalen in het ziekenhuis en te laat komen op een afspraak, op een bankje in de stad in slaap vallen.
Ook autorijden, waar ze vroeger veel van hield (even op-en-neer naar Parijs bijvoorbeeld), is levensgevaarlijk. Er is geen overzicht, rijdt door rood, rijdt tegen de richting in, parkeert verkeerd. Dat is de reden dat de auto al maanden in de garage staat.
Het gevolg voor mij is, veel rijden, meenemen naar de stad, rijden naar specialisten, rijden voor een uitstapje met de rolstoel, ze komt niet meer bij mij thuis, grote boodschappen halen. Kortom het kost meer tijd, meer gedoe om passend te krijgen.
Ook de laatste vakantie met haar auto weggeweest, maar ze heeft geen meter achter het stuur gezeten. Na 5 km pakte haar nekkussen en was vertrokken naar dromenland om twee steden later wakker te worden: “Zijn we er al?”
Het rijden is wat saai en eentonig. Voorheen lachen, lol en altijd een gesprek of een uitstapje. Nu stil zijn want ze slaapt en heeft haar rust nodig. Echt leuk, nou nee. Je gaat samen weg maar bent alleen.
Geschreven door Ben