D. heeft Long Covid en is zeer vermoeid. Waar ze voorheen 4x per week sportte en we samen plezier hadden, is dit gereduceerd naar 0x. Ze slaapt/rust minimaal 5 uur per dag, ligt op bed, zit in een stoel, computert wat, probeert te lezen, en maakt een kleine wandeling.
Het gevolg is dat we weinig meer samen kunnen doen. Samen naar buiten en een flinke wandeling maken of een lange fietstocht is onmogelijk. De oplossing hebben we gevonden in het lenen van een rolstoel. Op deze manier kunnen we samen langer buiten zijn en genieten van samen zijn in de natuur. We genieten van een mooie boom of opvliegende ganzen.
Een ander gevolg is de dubbele tijdsinvestering, want ik wil wel blijven sporten en toch ook samen genieten.
Nog een gevolg is dat als we thuiskomen zij eerst wil rusten/ slapen, ook al heeft ze niet gelopen. Dan doe ik dingen in het huis en vermaak me op een andere manier.
Ook zijn er mensen die zich ergeren als ze zelf achter haar rolstoel een stukje loopt. Dan gaat het te langzaam en mensen maken dan opmerkingen. Die snijden door merg en been alsof we erom gevraagd hebben. Ik zie haar krimpen en tranen in haar ogen. Bij mij komen rode randen op mijn handen van het knijpen in mijn vuisten. Ik moet slikken om er niets van te zeggen. Het ergste is echter het verdriet dat van haar gezicht af te lezen is. Je bent zo machteloos!
Het grootste gevolg was echter dat ze de energie niet had om mij om zich heen te hebben, ze had alle energie voor zichzelf nodig, en stuurde me naar huis. “Ik kan het niet, niet me je praten, niet je gedrentel, ik wil rust”. Dat geeft een klap die je niet zo maar te boven komt. Het zoeken naar een modus is een lange weg.
Het vinden van een nieuw ritme in haar belastbaarheid, het slikken bij kribbigheid, het zien van haar strijd (accepteren van onvermogen, het te kortschieten op vele gebieden en het verdriet) en het zoeken naar wat wel kan, kost erg veel energie, aandacht en creativiteit.
Soms ga ik heel verdrietig naar huis, want ook ik sta machteloos.
Geschreven door Ben